Rozdział 7

Cześć! 
Bardzo, ale to bardzo Was przepraszam, że nie dodawałam tak długo rozdziału. Wysłałam do bety i czekałam, niestety nie otrzymałam go sprawdzonego. Postanowiłam, że dodam, bo już i tak minęło sporo czasu. Od razu mówię, że jest niesprawdzony. Notkę dedykuję Zuzeczce, mojej najlepszej przyjaciółce, która mocno mnie wspiera,wierzy we mnie i dodaje siły. Niech pisze dalej, bo robi to niesamowicie pięknie <3
Moja kochana <3
Miłego czytania! :)

             Rozdział 7 :,,Przyjęcie"
                              
 ,,Bez cierpienia nie zrozumie się szczęścia..."

 Minęło sporo czasu gdy Caterine odważyła się jednak skontaktować z biologicznymi rodzicami.Był mroźny, styczniowy poranek *.Dziewczyna wstała dzisiaj stosunkowo wcześnie.Zjadła płatki z mlekiem i wypiła ciepłe kakao. Dzień zapowiadał się tak samo jak inne.Jednak ciągła myśl o tym, że jest adoptowana nie dawała jej spokoju. Postanowiła, że napisze krótką wiadomość do nich. Wzięła do ręki pióro i pergamin, i zaczęła pisać.Z zadaniem uwinęła się dość szybko, więc spokojnie mogła zająć się swoimi obowiązkami. 
       
                                ***
  Hermiona po nieprzyjemnej wymianie zdań z matką nie miała ochoty, i siły wychodzić z domu.Miała przeczucia, że ona tylko udaje dobrą. Przecież to conajmniej niemożliwe, że Bellatrix nagle staje się miła.Myśląc tak zapomniała o czasie i zaplanowanym na dzisiaj balu.Szybko spojrzała na zegarek, naszczęście była dopiero 17:30.Miała jeszcze pół godziny.Wzięła szarą, do kolan, sukienkę i czarne szpilki,i udała się w podskokach do łazienki.Tam się ubrała i przez pięć minut zastanawiała się nad makijażem. W końcu przystała na delikatnej wersji, umalowała usta błyszczykiem, rzęsy zrobiła maskarą, i lekko przypudrowała policzki różem. Włosy spięła w luźny kok.Na koniec popsikała się wiśniowymi perfumami i wyszła. 
                                ***
  Draco był przerażony tym, że musi poślubić Hermionę.Poczuł potrzebę porozmawiania z Blaisem.Wiedział, że jest w Zabini Manior, dlatego teleportował się do niego. 

-Hej Smoku! Co cię do mnie sprowadza? 

-Siemasz Diable! -przywitał się i usiadł na łóżku przyjaciela.-Pamiętasz jak Ci mówiłem o spotkaniu z wujem? -spytał po chwili. 

-No tak...-Blaise chwilę się zastanowił -Właśnie z niego wróciłeś, tak? 

-On kazał mi przeprosić jego córkę i ożenić się z nią po skończeniu szkoły! -wybuchnął wściekłością,Draco. 

-Serio?! -Zabini wytrzeszczył oczy -Poleję ognistej, a ty mi wszystko opowiesz. -dodał po chwili ciszy. 

                                 ***
  Szła powoli, nie spiesząc się. Serce biło jej jak oszalałe, nogi uginały się pod nią,a oddech dotąd miarowy,zrobił się gwałtowny i płytki.Zdenerwowanie i niepokój osiągnęło najwyższy poziom. Otworzyła drzwi. Wszyscy jak na zawołanie zaczęli się na nią patrzyć.Nastała chwilowa cisza. Później nastąpiły gromkie brawa. Rudolf złapał ją za rękę i przeprowadził na środek sali.Tam stali już Malfoyowie, Snape, państwo Zabini i Nott, dużym zaskoczeniem było dla Hermiony to, że zjawił się sam Czarny Pan.Nie wyglądał tak jak go opisywał Harry.Nie miał białego odcieniu skóry i wcale nie był przerażający.Normalny człowiek i do tego nawet ładny.

-Oto moja córka...! Przedstawiam Wam...! HERMIONĘ LESTRANGE! -ostatnie słowa krzyknął na cały głos. 

  Wszyscy zaczęli wiwatować i klaskać wesoło.Muzyka jak na zawołanie zaczęła grać. Hermiona mimowolnie uśmiechnęła się.Puściła rękę ojca i usiadła na krzesełku przy barze.Kątem oka zauważyła dużo nieznajomych jej osób, jednakże nie chciała podejść do nich. Zawsze taka była. Poza Harrym, Ronem i Ginny, miała jeszcze jedną przyjaciółkę, Rebecę. Była mugolaczką tak jak ona sama, dotychczas.Nikogo więcej nie chciała, i nie czuła takiej potrzeby poznawać. Często, po prostu, wolała spędzać czas samotnie.Zamówiła drinka i powoli zaczęła go sączyć. 

-Cześć Lestrange! -usłyszała przy swoim uchu optymistyczny,radosny głos Malfoya.-Czemu tak tutaj sama siedzisz? -zapytał i bez pytania dosiadł się. 

-To ty...-wypuściła z ulgą powietrze. -A co ciebie to interesuje? Nudzi ci się? -chciała go jak najszybciej spławić,bo jego towarzystwo działało jej na nerwy. 

-Hermiona ja chciałem... -poczerwieniał na twarzy - cię przeprosić... -dokończył szeptem.

-Myślisz,że tak łatwo jest zapomnieć wszystkie twoje przezwiska?!To jak dręczyłeś mnie przez te lata?! 

-Wiem, że źle postąpiłem...Byłem egoistą, zapatrzonym w siebie dupkiem...Gdybym tylko mógł cofnąć czas... -jedna łza popłynęła po policzku, lecz nie dane Mionie było na nią popatrzeć, ponieważ szybko została starta. 

-Nie można cofnąć czasu... Nawet jeśli, by się chciało... -Dziewczyna wstała, dopiła drinka i poszła,zostawiając osłupianego chłopaka. 

                                  ***
  Święta minęły, a oni od balu nie rozmawiali ze sobą.Draco próbował nawiązać jakiś kontakt z Hermioną, jednak ona nie chciała słuchać po raz kolejny jego wyjaśnień.Unikała go. Nie mogła sobie wyobrazić jak rozmawiają, śmieją się, a co więcej spędzają razem czas. Próbowała odrzucić od siebie te myśli.To nie było wcale takie proste. Korzystając z okazji,że ma jeszcze niecały tydzień, postanowił zacząć powtarzać do SUM'ów, które zbliżały się nie ubłaganie. To jedno się w niej nie zmieniło. Nadal kochała książki i naukę. 

                                 ***     
  Czekała z niecierpliwością na wiadomość od biologicznych rodziców. Nerwowo stukała palcami w kubek z gorącą herbatą. Co chwilę odruchowo spoglądała, a to na drzwi, a to na okno. Wybiła dwunasta w południe. Usłyszała ciche pohukiwanie dochodzące ze strony okna. Zerwała się jak oparzona i podeszła szybko w stronę hałasu. Okazało się, że stoi tam sowa i delikatnie puka, by ją wpuścić do środka. Otworzyła, wyleciała siadając na parapecie. Krótkie zerknięcie wystarczyło, a owo zwierzę przesunęło w jej stronę list. Chciała go wziąść jednak sowa dawała głośno do zrozumienia, iż rząda zapłaty.Wyciągnęła parę ziaren i podała. Ta zabrała je i oddała przesyłkę, wylatując. 

                                ***
  Zmiana wyglądu i charakteru,zwana przemianą odbyła się w jej 15-ste urodziny, tuż po balu. Nie świętowała. Przyjęła tylko prezenty i życzenia.Charakter uległ dużej zmianie, po części stała się taka jak jej matka. Była zła,nie zostało w niej ani odrobiny dobroci.Samotność, zranione serce i zrąbana psychika cały czas królowały.Wygląd praktycznie taki sam, jedynie włosy przedłużyły się do pasa, odcień brązu zastąpił czarny.Sylwetka zaś zrobiła się pełniejsza, i jakby chudsza.Ubrania luzackie, zastąpiły eleganckie, mroczne sukienki i dodatki. Z zwykłej dziewczyny zmieniła się w ekstra laskę, czego pod żadnym pozorem nie zamierzała ukrywać.


*akcja mungolskich miast toczy się miesiąc do przodu;