Miniaturka #4

              Miniaturka -Ławeczka 

                                   Park/Anglia/Londyn
                                          22.10.2009 r.
                              ***
     Siedziałam na ławeczce, trzymając w dłoni tulipana. Kwiatka, którego dostałam na pożegnanie od mojego, już byłego, chłopaka. Zostawił mnie, odszedł... Wręczył mi go i zdążył powiedzieć tylko: "Zrywam z tobą" zanim przebiegła do niego dziewczyna. "Szybko się pocieszył"-pomyślałam. Odgarnęłam włosy z czoła. Wytarłam twarz od łez.

      Zaczęłam tępo spoglądać przed siebie. Ptaki ćwierkały radośnie, wiatr delikatnie owiewał, sprawiając, że w tą jakże upalną pogodę można było odetchnąć świeżym powietrzem i się ochłodzić. Poczułam się wolna. Nie wiem dlaczego, ale nagle znikła ze mnie cała złość i smutek. Pierwszy raz w życiu się uśmiechnęłam.

-Przepraszam! Czy mogę się dosiąść? -obudził mnie z transu niski głos. 

-Tak! Proszę siadać! -wzięłam swoją torebkę i położyłam ją z drugiej strony, by tajemniczy gość mógł usiąść. 

-Ładny dziś dzień mamy, nieprawdaż? -zagadnął do mnie. 

-Jasne!-odpowiedziałam tak entuzjastycznie, że mój rozmówca popatrzył się na mnie jak na wariatkę.

  Więcej się nie odzywał, zauważyłam, że tak jak ja, musi coś przemyśleć. Postanowiłam mu nie przeszkadzać, bo każdy czasem potrzebuje spokoju i ciszy. Wzięłam, więc grubą książkę do ręki i zatonęłam w lekturze. 

-Czytałem... Świetny wybór! -powiedział.

-Aaaaa!Dziękuję, ale...proszę mnie tak więcej nie straszyć! -odskoczyłam od niego jak oparzona.

   Mil­cze­nie, cisza gro­bowa, a jakże wy­mow­na. Zdmuchnęła is­kry złudzeń. Zos­ta­wiła tło stra­conych nadziei. I po­wie­działa więcej niż słowa.*

-Ma Pan żonę? -spytałam z ciekawości -Przepraszam, nie powinnam...-dodałam po chwili zastanowienia. 

-Nic nie szkodzi...Nie, nie mam...westchnął -moja dziewczyna,prawie narzeczona, odeszła ode mnie...-znacznie posmutniał. 

-A jak miała na imię? Może znam? 

-Hermiona...Hermiona Granger...

   Zmroziło mnie. Przecież to ja. Jak najszybciej się dało, spakowałam rzeczy do torby i zaczęłam biec ile sił w nogach. Spojrzałam na swoje włosy. Nie były już czarne! O nie! Zaraz będę prawdziwą Hermioną. Eliksir wieloosokowy przestał działać! Odwróciłam się ostatni raz i zobaczyłam Malfoy'a we własnej osobie.On chyba też się zorientował, ponieważ szedł w moją stronę.Straciłam grunt pod nogami i poczułam jak spadam. Złapał mnie i przyciągnął do siebie. Złożył na moich ustach czuły pocałunek. 

-Czemu mnie opuściłaś? 

-Ja nie mogłam, Draco...-popatrzyłam na niego. -Nie byłam gotowa na związek.-myślałam, że jak cię opuszczę to szybko zapomnisz i znajdziesz sobie inną, którą pokochasz całym sercem i która pokocha ciebie takim jakim jesteś...-skończyłam swój monolog i spuściłam głowę, wpatrując się w czubki swoich butów. 

-Nie przyszło ci czasem do głowy, że jedyną moją wybranką jesteś ty? -uniósł mój podbródek do góry i spojrzał głęboko w moje oczy. -Kocham Cię i nigdy nie przestałem...-wziął mnie w objęcia i zaczął kręcić dookoła.
    
                                ***       
                                   Willa/Francja/Paryż
                                            11.07.12 r.

 -Hermiona! Gdzie jest mój zegarek? 

-Leży na półce w łazience! -krzyknęłam z salonu.

-Dziękuję kochanie! -podszedł do mnie i pocałował mnie na pożegnanie. -To ja lecę do pracy -teleportował się do biura aurorów.

   Od dłuższego czasu męczyły mnie mdłości. Postanowiłam zrobić test ciążowy, który wyczarowałam. Wyszedł pozytywny, ucieszyłam się, bowiem wiedziałam, że Draco będzie świetnym ojcem tak jak i mężem. 

*wybrany przeze mnie cytat;