Rozdział 6

Rozdział 6:,,Ja jeszcze żyję..."

,,Pamiętasz? Jakie to piękne słowo, pod warunkiem, że ma się je do ko go powiedzieć..."-Katarzyna Grochola
                                                                                                                               
                                                                                                                                  *piosenka*

Zapach aromatycznej kawy rozniósł się po pomieszczeniu, z prędkością światła. XVIII-wieczne meble doskonale pasowały do wnętrza pokoju. Świeczniki, które zazwyczaj były wystawiane na romantyczne okazje, paliły się, dodając uroku. Dom nie był ogrzewany, dlatego było bardzo zimno. Jedynie świeczki mogły choć trochę ocieplić zmarznięte dłonie dziewczyny. Książki, wszystkie przeczytane, leżały na regale, sprawiając wrażenie artystycznego bałaganu. Mimo wszelkich niedoskonałości Caterine kochała to miejsce. Było jedyne, które miała. Żyła w skrajnej biedzie. Na nic nie było jej stać. Kiedy ,,rodzice" odeszli, zostały tylko wspomnienia. Wszelkie pamiątki, stare rupiecie i zniszczone już fotografie leżały w kącie. Gdyby była mała zapłakałaby zapewne. Wolała jednak zachować kamienną twarz.
Przeglądając korespondencje natrafiła na list, który przykuł jej uwagę. Między innymi z niego dowiedziała się o przeszłości matki i o tym, że jest, adoptowana.
Pierwsza jej reakcja nie była zaskakująca, każdy zrobiłby to samo na jej miejscu. Wściekła się. Nie potrafiła opanować emocji. Zaczęła rzucać wszystkim dookoła. Dopiero po kilku minutach, kiedy już się uspokoiła, podarła list i bez słowa go wyrzuciła. Nie próbowała nawet skontaktować się z prawdziwą rodziną. Myśl, że żyła w ciągłym kłamstwie i poczucie, że mogła wieść dostatnie życie, nie dawały jej spokoju.
***
Obudziła się dwie godziny póżniej. Nie czując bólu, wstała. Obok łóżka znalazła drzwi, które jak się okazało prowadzą do garderoby. Oniemiała z zachwytu. Były tam wszystkie najmodniejsze ciuchy! Dziewczyna cała w skowronkach, zapominając o wściekłości, zabrała czerwoną, koronkową sukienkę. Przymierzyła i zamarła...Jej rozmiar! Ciekawe skąd wiedzieli? - zastanawiała się.
Znienacka w drzwiach pojawiła się Bella.
-Ciągle jesteś na nas zła?-spytała.
,,Czy ona do cholery nie wie, że się puka?!" - chciała powiedzieć, ale uprzedziła ją matka.
-Widocznie byłaś, aż tak zajęta sobą, że nawet mnie nie zauważyłaś...-przyznała.
-Ile już tutaj siedzisz?!-nerwowo szukała czarnych butów.
-Wystarczająco, by zauważyć, że jesteś w dobrym nastroju.
Hermiona założyła koturny, rozczesała włosy i umalowała się .Miała już wychodzić, jednak matka zagrodziła jej wyjście. W końcu się odezwała.
-Czego ty ode mnie chcesz?!
-Widać, że z tobą po dobroci nie można...Chciałam ci oznajmić, że dzisiaj zmienia się twój charakter...I życzyć wszystkiego najlepszego z okazji urodzin - podeszła do niej i lekko ją uścisnęła.
***
Chłopak siedział bez ruchu, czekając na wyrok.
- Przeprosisz Mionę przed wszystkimi na dzisiejszym balu, publicznie zerwiesz wszelkie kontakty ze swoimi obecnymi i byłymi kochankami i po ukończeniu szkoły ożenisz się z moją córką.-powiedział z obojętnością Rudolf, otwierając barek.
-Muszę?!-zezłoszczony chłopak wstał gwałtownie wywracając krzesło.
-Jeszcze chcesz coś dodać?! Nie? To won stąd!-wyjął bezbarwną szklankę i nalał sobie trunek.
-Dobrze wuju – odparł.
-A i...ani słowa Hermionie...
-Rozumiem...-wyszedł ze spuszczoną głową.
***
-Ja jeszcze żyję...-stukot obcasów wypełnił całe pomieszczenie.