Rozdział 5

Rozdział 5:,,Kara"



,,Zaśnij spokojnie, zawsze przy Tobie będę
Zawsze, tylko nie będziemy się widywać
Uśmiechnij się serdecznie, póki bije Twe serce
Tego szczęścia z twarzy nigdy się nie pozbywaj
I choć trafisz w miejsce, gdzie lepiej Ci będzie
I zapomnisz o troskach, zmartwieniach, rodzicach
Kiedy skończy się trudny los, nowy nadejdzie
Tam zdrowa urośniesz, szczęśliwa, pełna życia..."-Bruno


Nie musieli długo stać na peronie.Ojciec Malfoya szybko się zjawił.Wziął od Miony walizkę i teleportowali się do posiadłości Czarnego Pana.Weszli do środka bez pukania,witając się ze wszystkimi. Panowała zaskakująco miła atmosfera. Dziewczyna zaczęła rozglądać się po korytarzu,patrząc na obrazy przedstawiające czarodziei. Uśmiechali się do niej, jakby chcieli jej coś przekazać. Jeden z mężczyzn przedstawionych na portrecie wskazał ręką w lewą stronę, na co dziewczyna obróciła się w danym kierunku. To co zobaczyła było dużym szokiem. Bellatriks i Rudolf. Jej rodzice. Stała jak sparaliżowana,próbując się poruszyć.Mrugała oczami, by się nie rozpłakać. Matka podeszła do niej i pogłaskała ją po głowie.
-Zostaw mnie!-krzyknęła, odskakując od niej.
-Kochanie...proszę...daj nam dojść do słowa!-Bella znowu podeszła.
-Chcemy dla ciebie jak najlepiej! Proszę wysłuchaj nas!-dodał Rudolf.
-Po tylu latach?! Przyjechałam tu tylko po to, by was zobaczyć-powiedziała-zobaczyć jak wyglądają śmierciożercy, którzy nazywają się moimi ,,rodzicami"-krzyknęła.
-My naprawdę nie...
-Co nie?! Nie chcieliście, by tak wyszło?! Myśleliście, że co?! Że jak tu przyjadę to będziemy szczęśliwą rodzinką?!-odparła zdenerwowana już do końca możliwości Miona
Dziewczynie zrobiło się słabo. Wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy.
-Hermiono! Słabo ci?-spytała z troską jej matka.
Nie odpowiedziała. Poczuła jak jej nogi uginają się pod siłą ciężaru. Osunęła się na zimną jak lód posadzkę.Zemdlała.

***

Obudziła się w ogromnym łóżku, w nieznajomym jej pomieszczeniu. Próbowała wstać, przeszkodził jej jednak cholerny ból głowy. Leniwym wzrokiem spojrzała na nocną szafkę i stojący na niej beżowy budzik. Przedmiot wskazywał 8:15. Położyła delikatnie głowę na poduszce i oddała się w objęcia Morfeusza.

***

,,Read all about it" Emeli Sande cicho leciało z dość starego już magnetofonu. Blondwłosa dziewczyna siedziała na swoim łożu, trzymając w ręce niewielką kopertę. Była otwarta. Właśnie się dowiedziała, że ma brata i do tego jest czarodziejem tak jak i ona. Nie płakała, nie posiadała uczuć. Większość ludzi mówiło, że jest potworem. Nikomu nigdy nie współczuła, nie wiedziała po co. Jeśli coś się stało, to tylko dlatego, bo Bóg tego chciał. Choć nie wierzyła to i tak starała się tylko o to,by nikt nie odkrył jej drugiego oblicza, maski, którą w nocy zrywała.

***

Świąteczna atmosfera pękła niczym bańka mydlana, zmyła się i nic po niej nie zostało. To było przecież do pomyślenia, święta w posesji Lestrange'ów i Czarnego Pana?! Totalny nonsens!
Draco Malfoy, zdenerwowany i jednocześnie podekscytowany, siedział na skórzanym fotelu, niecierpliwie stukając palcami w blat stołu. Został wezwany przez wuja. Nie miał bladego pojęcia, o co chodzi. Po kilku minutach czekania drzwi uchyliły się i wyszedł Lucjusz. Skinieniem dłoni dał znak synowi, by wszedł.
-Witam cię, Draconie! Miły dziś dzionek, nieprawdaż?-powitał go wuj, przymusowo się uśmiechając i wskazując chłopakowi krzesło. Malfoy posłusznie usiadł i po chwili odpowiedział.
-Dzień dobry! To prawda, mamy dzisiaj miły dzionek i pogoda taka świetna! Słonko świeci, ptaszki ćwierkają. Cud, miód i orzeszki!-odparł z rozbawieniem, niczego nie świadomy.
Rudolf wstał, zrzucił całą szklaną porcelanę, szybkim krokiem podszedł do krzesła.
-Milcz!-krzyknął.-Nie wezwałem cię tutaj tylko po to, byś sobie ze mnie jaja robił!-wziął różdżkę, przystawił mu ją do gardła i...-Crucio!-ryknął na cały głos. Młodzieniec padł na kolana i zaczął wić się z bólu.Widząc w jego oczach wyrazy skruchy, przestał. Minęło kilka sekund, kiedy odłożył magiczny patyk. Napił się wody, uspokoił i jak gdyby nic powrócił do swojej prośby, a raczej rozkazu.
-Pewnie słyszałeś,że znaleźliśmy zaginioną córkę?-zapytał z przekąsem-Tak, to Hermiona Lestrange, niegdyś Granger-odpowiedział, czytając w jego myślach.-Nie zamknąłeś dokładnie umysłu-dodał, widząc jego zdziwienie na twarzy-Razem z Bellą słyszeliśmy również ile krzywd i cierpienia jej sprawiłeś...
-Wuju! Ale ja nie wiedziałem!-przerwał mu, próbując jakoś wybrnąć z tej sytuacji.
-Czy ja cię prosiłem o komentarz?! Nie! Więc...zamknij się,bo jeszcze nie skończyłem!-warknął.
-Po długich namysłach z ciotką wymyśliliśmy dla ciebie odpowiednią karę-przechadzał w około, patrząc jak chłopak dygocze ze strachu.

-Nigdy tego nie zapomnisz...Nigdy...!-w pokoju słychać było tylko szyderczy śmiech Rudolfa.