Rozdział 3 cz.1

        Rozdział 3:,,Długo skrywana prawda. "cz.1

,,Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć, jak wielkim cudem jest życie [...]."-Paulo Coelho 

  Po pewnym czasie dotarli do zamku. Brązowowłosa nacisnęła klamkę i po cichutku weszli da środka. Przechodząc hogwarckie korytarze, nikogo nie spotkali. I to było plusem, ponieważ Hermiona nie miała siły tłumaczyć się ze swojego zachowania. Kwadrans później rozeszli się, bez pożegnania, do swoich domów. Dziewczyna szybko się odświeżyła i ze zmęczenia padła w objęcia Morfeusza.

                              ***

Draco nie miał tak łatwo jak Hermiona. Gdy tylko otworzył drzwi do swojego dormitorium, zobaczył Pansy, która w samej bieliźnie siedziała na jego łóżku.

Nie miał teraz nastroju na słuchanie Parkinson i tłumaczenie,  gdzie jest jej miejsce. Mimo nerwów, postanowił jednak spokojnie zapytać co ona tutaj robi.

-Pansy... Mogę spytać co cię do mnie sprowadza?

-No jak to nie wiesz, Dracusiu? Byliśmy umówieni...-odpowiedziała mu zalotnie.

-Serio? Jakoś sobie tego nie przypominam... -odparł zaskoczony.

-Pewno wypadło ci z głowy... Nic się nie stało... Powiedz może jak było z tą szlamą Granger? Znalazłeś ją?-dziewczyna zasypywała go pytaniami.

-Tak, była w pociagu...-powiedział Draco

-Co ona tam robiła o 6 rano?! -zapytała zaskoczona Pansy.

-Siedziała i płakała...Nie wiem co się stało, bo nie miała zamiaru mi powiedzieć...-rzekł znudzony rozmową, Draco.

-Pewno jakiś chłoptaś ją rzucił... Chociaż nie! Przecież żaden, by jej nie chciał! Prędzej przyjaciele! Ja bym nie wytrzymała z nią nawet sekundy, a  co dopiero całego życia! -krzyczała Parkinson.

-Pansy, wiem, że nienawidzisz Granger tak samo jak ja, ale mogłabyś się ruszyć i wyjść stąd? Jestem zmęczony i chciałbym się położyć... -przerwał jej rozmyślenia, Draco.

-Och! No tak! Już mnie nie ma! -odparła zawstydzona dziewczyna, wychodząc w pośpiechu z pokoju.

***

Tymczasem Hermionę obudziły donośne krzyki jej współlokatorek, które weszły do pokoju, plotkując . Ginny, która została przeniesiona, za zgodą dyrektora, na piąty rok, pierwsza zauważyła dziewczynę. Podbiegła do niej i rzuciła jej się na szyję.

-Miona! -krzyknęła z radością.

-Ruda! Puść , bo mnie udusisz! -odpowiedziała dziewczyna i po chwili obie wybuchnęły gromkim śmiechem.

-Gdzieś ty byłaś tak długo? -spytała Ginny.

-Zasiedziałam się w łazience, w pociągu... -rzekła zgodnie z prawdą, Hermiona.

-W pociągu?-odparła zaskoczona ruda.

-No tak! Przyszedł po mnie...-zawahała się, czy jej powiedzieć prawdę.

-Kto? -zapytała zaciekawiona wiewiórka.

 -Nie ważne.... -starała się uniknąć odpowiedzi.

-No powiedz! -dążyła temat Ginny.

-M...Malfoy... -wyjąkała Miona.

-Co on tam robił?

-Szukał mnie... Podobno McGonagall mu kazała.

I na tym zakończyła się ich rozmowa. Hermiona powiedziała przyjaciółce, że źle się czuje i że kiedy indziej dokończą tą rozmowę. Ruda nie dała się tak szybko zbyć, próbowała ją przekonać do dalszej rozmowy, ale na jej nieszczęście, nie udało się. Zamiast pomóc, pogorszyła sytuację. Widząc malującą się wściekłość na twarzy Hermiony, zrezygnowana wyszła.

Po wyjściu przyjaciółki, poczuła dziwne ukłucie z tyłu głowy. Zignorowała to i podeszła do okna, by popatrzeć na błonia. Był piękny dzień, słychać było śpiew ptaków, a promienie słońca przyjemnie oświetlały jej twarz. Nagle zrobiło jej się słabo. Usiadła na łóżku, nalała sobie wody do szklanki i wypiła jednym tchem. Ból głowy stawał się coraz mocniejszy. Miała już dość, nie mogła nawet wstać. Ból był nie do zniesienia. Machnięciem różdżki zasłoniła rolety w pokoju i go wyciszyła. Przykryła się kołdrą i zaczęła krzyczeć z bólu. Pojedyncze łzy spadały na jej czerwone z gorąca policzki.

                          ***

W wiosce oddalonej tysiąc kilometrów od Hogwartu, znajdowała się ogromna willa. Wysoka kobieta siedziała na tarasie, popijając kawę. Jej mąż podszedł do niej niespodziewanie, trzymając w ręce list.

-To od dyrektora... Otwórz... -powiedział

Kobieta wyciągnęła list z koperty i zaczęła czytać. Po chwili oznajmiła :

-Dyrektor pisze, że wszystko z nią w porządku.

-To chyba dobrze?

-Sama nie wiem... Może powinniśmy jej w końcu powiedzieć ?

-To nie jest dobry pomysł!

Wzburzony mąż szybkim krokiem wszedł do domu, zostawiając żonę samą z problemem.

Ona wiedziała, że nie można tyle tego ukrywać. I tak  ciągnęło się to zbyt długo. Miała pewność, że dziewczyna ich za to znienawidzi .Razem z mężem już nie byli tacy jak wcześniej, zmienili się dla niej.

-Ja już nie daje rady! Muszę jej w końcu to powiedzieć! -pomyślała kobieta.